Hoi, mijn naam is Charlie. Ik ben 19 jaar en woon nu 9 maanden op de Hadassa Hoeve. In deze blog wil ik je vertellen over mijn leven en hoe ik ben gekomen waar ik nu sta.
Mijn leven begon heel zwaar. Van mijn 4e tot 6e levensjaar heb ik meermaals trauma meegemaakt, waardoor ik achterliep in mijn emotionele ontwikkeling, ondanks dat ik heel intelligent was. Ik ging van een enthousiast en leergierig kind langzaam naar een stil en teruggetrokken persoon die niks meer wilde. Op school zat ik veel alleen doordat de lesstof te makkelijk was, wat er voor zorgde dat ik me alleen en anders voelde. In groep 8 kwam ik erachter dat ik hoogbegaafd ben, maar er werd niks mee gedaan. Ik was gewoon slim en alle moeilijkheden die bij hoogbegaafdheid kwamen kijken werden weggewuifd, want ik zou het wel gewoon kunnen.
Op de middelbare school werd ik gepest, mijn oma werd erg ziek en overleed en mijn trauma’s kwamen meer naar de voorgrond. Ik slipte langzaam weg in een depressie, eetstoornis en een angststoornis. Na een paar jaar konden mijn ouders het niet meer aan en er werd gezocht naar therapie voor mij. In plaats van dat therapie hielp, ging ik steeds meer achteruit. Er werden met diagnoses geslingerd en de hulp die ik kreeg was ronduit slecht. Al snel wilde ik daardoor geen therapie meer. Door de snelle achteruitgang verloor ik al mijn vrienden, ging ik niet meer naar school en kwam ik het huis niet meer uit. Na een aantal pogingen en korte opnames werd ik langdurig opgenomen. Ondanks dat ik op die plek veel traumatische gebeurtenissen meemaakte, ging het beter met mij en wilde ik weer beter worden. Na anderhalf jaar opname mocht ik eindelijk weer naar huis, maar eenmaal thuis kreeg ik een terugval en was het beter voor mij om weer weg te gaan. Na even zoeken vonden we de Hadassa Hoeve. 3 maanden later was ik al verhuisd. Ik kreeg eindelijk rust en een plek waar ik me thuis mocht voelen. Een plek waar ik liefde ontving in plaats van straf, een plek waar mijn kwaliteiten centraal stonden en mijn valkuilen werden gezien en behandeld. In fase 1, de fase waar ik kon rusten en tot mezelf kon komen, beseft ik dat ik echt aan mezelf wilde werken en ging daarom actief dingen inzetten tegen mijn depressie en angsten. Daarbij ging ik de uitdaging aan om te vechten tegen mijn eetstoornis, iets wat ik jaren niet heb durven doen. Door juiste medicatie, maar vooral de juiste slootjes en uitdagingen in fase 2 ging ik heel hard vooruit. In mijn slootjes leerde ik tegen mijn gedachten in te gaan en niet te luisteren naar de drang om mezelf kapot te maken. Ik leerde zekerder te worden en lief voor mezelf te zijn. Alles waar ik voor wegliep ging ik aan en veel angsten verdwenen of verminderden sterk. Ook rondom mijn eetstoornis werd het zo rustig dat ik nu kan zeggen daar geen last meer van te hebben.
In een periode van minder dan 3 maanden ging ik van altijd afwezig, depressief en stil naar enthousiast, druk en vrolijk. Dit was zo snel, dat niemand om me heen me bij kon benen en er ontstond angst dat het weer een masker was. Toen kwamen we erachter dat mijn hoogbegaafdheid toch meer te maken had met mijn proces dan we dachten. Mijn brein werkt dus zo anders dat ik ontwikkel en leer op een andere manier, waardoor mijn proces veel sneller en anders verliep. Toen we dat wisten kwam er meer vertrouwen en kreeg ik meer verantwoordelijkheden. Ik ging over naar fase 3 en mocht starten met werk, school en me klaarmaken op een verhuizing naar de appartementen. Ik kreeg al snel een vriend en nieuwe vrienden waar ik veel leuke dingen mee doe.
Het enige wat over is gebleven van deze zware periode is de chaos in mijn hoofd. Door planningen te maken kan ik hier gelukkig goed mee omgaan, al zal dit een aandachtspunt voor mij blijven. Verder gaat het heel goed met mij. Alle nieuwe dingen die komen gaan vind ik ontzettend spannend, maar ik ben er klaar voor om eindelijk weer te gaan leven.
– Charlie