Hoi, ik ben Elin en ik ben 18 jaar. Ik woon nu een aantal maanden op de Hadassahoeve. Ik wil jullie graag meenemen in mijn reis naar de Hadassahoeve en de stappen die ik hier alweer heb mogen maken.
Ik ben opgegroeid in een gezin met mijn ouders en een aantal broers en zussen. Ik heb vanaf een jonge leeftijd al last gehad van veel angst. Deze angst heb ik al op jonge leeftijd ontwikkeld doordat ik mijn veilige basis heb gemist en ik mij vaak onveilig heb gevoeld. Ik overleefde jaren met mijn aangeleerde overlevingsmechanismen en hierdoor lukte het mij om te functioneren thuis en op school. Toen ik naar de middelbare ging kreeg ik last van paniekaanvallen waardoor ik steeds meer uitviel op school. Ik kwam toen voor het eerst in aanraking met de hulpverlening. Daarna heb ik veel verschillende therapieën, instanties en therapeuten gezien.
Ik was zo gevangen in mijn angst dat ik steeds verder wegzakte in de somberheid en de pijn van binnen. Dit ging van alleen op mijn kamer leven en niet meer op straat komen tot veel suïcidepogingen en verschillende opnames. Ik was er van overtuigd dat ik het niet zou overleven als mensen mij zouden verlaten. Toelaten en mensen toelaten was een van mijn grootste angsten en ook vaak de aanleiding voor suïcidaal en zelfbeschadigend gedrag. Op mijn dieptepunt was ik volledig in de ban van angst en deed ik er alles aan om niet meer te hoeven voelen en leven. Hierin moest soms de regie van mij overgenomen worden door alle vrijheden van mij af te nemen zoals mijn eigen spullen, privacy en 24/7 keek er iemand mee vanuit de veiligheid voor mijzelf.
Tot er een moment kwam dat er in mijn hoofd een verandering kwam waar ik nooit op had durven hopen. Ik wilde vechten voor mijn leven, mijn pad en mijn keuzes. Deze omkeer kwam doordat er bij mij doordrong dat ik zo veel mooie mensen om mij heen had waaronder therapeuten die mij niet loslieten en vertrouwen in mij hadden, vrienden en familie en er een God was die mijn leven leidde. Ik ontdekte dat ik in mijn eigen hoofd vrijer kon worden, zelf als alles gebeurde waar ik het meest bang voor was. Ik kreeg meer ruimte in mijn hoofd om andere keuzes te maken. Ik leerde hulp te vragen, ik wilde zelf mijn regie weer overpakken en ik wilde gaan ontdekken. Na een lange zoektocht naar een vervolgplek van de kliniek merkte ik nu ook dat ik er klaar voor was en dat ik het wilde. Deze verandering liet mij zien dat deze moeilijke tijd nodig is geweest om te staan waar ik nu sta. Op mijn pad, stap voor stap. Ik kan weer genieten van dingen, ik kan beter met mijn emoties omgaan en ik heb veel motivatie en zin om het leven weer aan te gaan. Ik kan de mooie dingen weer zien en ik heb geleerd dat ik het mezelf mag toelaten om te genieten van de kleine dingen.
Toen kwam ik op de hoeve wonen. Wat een verandering was dat. Ik was er klaar voor en tot nu toe groei ik elke dag weer een beetje. Ik moest wennen aan alle vrijheid en het feit dat ik een eigen sleutel kreeg, een grote kamer waar ik mocht beslissen wat ik ermee deed. Ik zit nog in een proces van de meiden en begeleiders te leren kennen, en eigenlijk gaat dat veel sneller dan ik had durven hopen. Ik vind het fijn dat ik hier alle tijd krijg om te wennen en mij veilig te gaan voelen maar ik tegelijk ook aan het werk kan en leuke dingen kan doen met de andere meiden. Ik hoop dat ik op de hoeve nog meer mag leren ontdekken wat goed voor mij is en wie ik ben, en nog beter mag leren omgaan met de gevoelens die er zijn.
Ik heb de motivatie om verder te groeien en te ontdekken en om uiteindelijk een opleiding te gaan doen en aan het werk te gaan als ervaringsdeskundige. Het lijkt mij fijn om naast mensen te kunnen staan in mijn proces en om in organisaties mee te kunnen denken vanuit mijn kracht die ik heb gehaald uit mijn ervaringen.
Liefs Elin