Hallo, mijn naam is Esmee en ik ben 23 jaar. Ik wil jullie meenemen in een klein stukje van mijn leven, de reden dat ik op de Hoeve ben gekomen en hoe het nu met me gaat.
De afgelopen jaren liep ik erg vast met mezelf. Ik heb veel gewerkt nadat ik niveau 2 detailhandel had afgerond. Het werken vond ik altijd erg leuk maar helaas zat er ook wel eens een langere periode tussen dat ik geen werk had. Door het thuis zitten, constant solliciteren en de scheiding van mijn ouders werd ik depressief en zag ik het af en toe echt niet meer zitten. Dit was een lastige periode voor iedereen, het is een behoorlijke vechtscheiding geweest. In die tijd heb ik mezelf boven water moeten houden.
Mijn moeder studeerde nog toen ze zwanger werd van mij en mijn vader was veel aan het werk om het gezin te onderhouden. Eigenlijk ken ik niet anders dan dat ik voor mijzelf moest zorgen. Dit is mijn hele leven zo geweest, van klein meisje tot nu. Al tijdens de basisschooltijd was ik veel weg van huis. Dit was een soort overleven voor mij, om maar weg te zijn uit de gespannen situatie thuis. Tussen mijn ouders ging het niet goed en ik heb nooit een goede band met mijn moeder gehad. Het voelt alsof er altijd een muur tussen ons in staat.
Toen ik naar de middelbare school ging moest ik een uur in een schoolbus zitten. Dit was reuze gezellig maar ik was geen blij kind meer. Ik begon te beseffen wat ik miste, hoorde verhalen van anderen dat ze iets lekkers op hun brood hadden meegekregen of als gezin iets leuks gingen doen. Het waren kleine dingen, maar dit kende ik niet. Ik moest mijn eigen brood smeren en als gezin deden we eigenlijk nooit iets leuks. Tussen mijn ouders ging het steeds slechter en zijn uiteindelijk gescheiden.
Nadat mijn ouders uit elkaar waren was ik de vrouw in huis, ik woonde samen met mijn broertje en vader. Ik werkte soms wel 45 uur in de week, samen met mijn vader runde ik het huishouden. Helaas ben ik ook verschillende keren werkloos geweest, het was dan vanzelfsprekend dat ik het huishouden deed. Als ik dit gedaan had wilde ik graag bevestiging of een dankjewel. De aandacht die ik de jaren daarvoor had gemist eiste ik toen ineens op van mijn vader. Hij kon dit niet geven omdat hij in een vechtscheiding was beland. Aan ons als kinderen is veel getrokken. Ik kon niet meer, ik was op. Ik was erg depressief en zat in een enorme sleur.
Thuis werd ik lastig, ik eiste eigenlijk alle aandacht op en werd gek als ik een avond alleen thuis was. Mijn vrienden heb ik in de steek gelaten omdat ik geen leuk persoon meer was. Ik was constant boos op alles en iedereen als het niet naar mijn zin was. Dit duurde lang en ik heb veel hulpverleners gehad. Overal waar ik kwam zei ik dat het wel goed met mij ging en heb ik ze voorgelogen. Zodra zij over mijn moeder begonnen was ik weer weg, dit kon ik nog niet aan.
In mijn hoofd zag ik eigenlijk nog maar één oplossing voor al mijn problemen; uit huis gaan en aan mijzelf werken. Niet veel later kwam mijn vader met een folder van de Hadassa hoeve. Ik was verdrietig maar wist ook dat het moest. 4 maanden later woonde ik op de Hoeve, ik was snel gewend en er viel een last van mijn schouders. We doen het op de Hoeve met z’n allen en ik sta er niet meer alleen voor in het huishouden.
Ik woon nu 1,5 jaar op de Hoeve en voel mij een stuk beter. In het begin was ik nog wel erg veel aan het zorgen, alles om maar niet aan mijn eigen shit te hoeven denken. Dit heb ik echt af moeten leren, af en toe mezelf opsluiten op mijn kamer en gewoon eens film kijken of iets maken van hout. Ik heb geleerd om voor mezelf te kiezen en te doen waar ik op dat moment zin in heb. Eerlijk zijn tegen mensen vind ik erg lastig, niet dat ik mensen voorlieg, maar eerlijk zijn van hoe ik ergens over denk. Tegen mensen in gaan vind ik lastig, mijn eigen mening laten horen en een discussie aangaan durf ik nog niet zo goed. Ik heb nooit een eigen mening uit durven spreken. Ik ben nu aan het leren om mijn eigen mening te vormen en te doen waar ik mij goed bij voel.
Graag wil ik andere meiden inspireren met mijn verhaal, iedereen is het waard om van gehouden te worden en te leven in deze wereld. Soms is het goed afstand te nemen van je eigen vertrouwde, misschien wel benauwde wereldje, dit was mijn grootste angst maar ook mijn grootste overwinning! Ik ben dankbaar dat ik deze kans heb gekregen en hier mag zijn wie ik ben.